Kształcenie integracyjne, czyli wspólne nauczanie i wychowanie

 Kształcenie integracyjne, czyli wspólne nauczanie i wychowanie dzieci pełnosprawnych i niepełnosprawnych ma na celu wspomaganie rozwoju obu grup wychowanków oraz budowanie między nimi prawidłowych relacji opartych na wzajemnej akceptacji i gotowości do współpracy. Do grup integracyjnych przyjmowane są dzieci z rozmaitymi trudnościami i deficytami: niepełnosprawne intelektualnie i ruchowo, przejawiające zaburzenia emocjonalne i zachowania. W zespole integracyjnym, liczącym od 15 do 20 uczniów, uczy się do 5 dzieci niepełnosprawnych oraz pracuje równocześnie dwóch pedagogów: nauczyciel wychowania przedszkolnego oraz nauczyciel specjalny. Proces kształcenia jest zindywidualizowany i dostosowany do możliwości każdego dziecka. W placówce zatrudnieni są różni specjaliści: psycholog, logopeda, pedagog specjalny. Wszystko po to, by zapewnić optymalne warunki dla rozwoju uczącym się w nich dzieciom zdrowym i niepełnosprawnym.
Dzieci pełnosprawne natomiast obserwując swoich kolegów i koleżanki, przebywając z nimi w grupie, klasie uczą się, że niepełnosprawność człowieka i będące jej następstwem trudności, nie musi być przeszkodą w dążeniu do celu, uczą się akceptować „inność”. Kształtują w sobie empatię, tolerancję, szacunek, zdolność niesienia bezinteresownej pomocy. Sprzyja to rozwojowi emocjonalnemu i społecznemu zarówno dzieci zdrowych, jak i chorych. Wspólne nauczanie osób niepełnosprawnych z osobami pełnosprawnymi od najmłodszych lat niepodważalnie przynosi owocne skutki w ich dalszym życiu. Pozwala utrwalać pozytywne postawy wobec niepełnosprawnych i idei integracji oraz przyczynia się do wyeliminowania negatywnych stereotypów. Integracja odgrywa zatem bardzo ważną rolę w funkcjonowaniu społeczeństwa, ponieważ pełni nie tylko rolę wychowawczą, ale także uwrażliwia na problemy innych żyjących tuż obok nas, którymi może być sąsiad lub bliski współpracownik.